Interview with a Dollar

Sadyang mahirap ang subject na Arithmetic, lalo na kung pera ang pinag-uusapan. Isang dolyar sa ngayon ay katumbas na ng 44 pesos, samantalang dati ang isang dolyar ay katumbas lang ng 2 piso.Dadagdagan pa ito ng sintemiyento ng ating ekonomiya at lipunan. Ang walang katapusang isyu ng imperyalismo at katiwalian na siyang nagiging sanhi ng kahirapan. Ang di na makatotohanang pagpapakita ng imahe ng kabayanihan at pagpapaniwala sa pag-asa.

pag-asa...umaalingawngaw sa tainga ko ang salitang iyon, animo'y isang kathang-isip lang, isang pangalan ng prinsipeng minsang nangakong pakakasalan ang prinsesa at biglang namulat sa isang panaginip.

Isa akong kalapating kahit matayog ang lipad ay dumadaing ng kalayaan.

Kahit gaano kalayo ang marating ko'y hindi ako iniiwan ng malakas na hangin, ang paglapat ng mabibigat nitong hampas sa aking pakpak ay tila pilit akong pinipigilan sa pag-sulong. Pero hindi ako tumitigil sa pagkampay, at titigil lang ako hangang sa makakita ako ng masisilungan, hangang sa makaipon ng lakas para lumipad muli...

Nagbigay ako ng pancit canton

Nancy Reyes Lumen of the Philippine Center for Investigative Journalism writes that according to food lore handed down from the Chinese, noodles should be eaten on one's birthday. wikipedia.com 

Hindi ka kumain ng tanghalian dahil pinakain ka ng mga taga-barangay ng almusal.

Hindi ka kumain ng tanghalian dahil wala kang pambili ng pagkain.

Hindi ka kumain ng tanghalian dahil marami kang ginagawa sa trabaho.

Hindi ka kumain ng tanghalian dahil umuulan ng malakas.

Hindi ka kumain ng tanghalian dahil alam mong kakain ka rin naman ng hapunan

Hindi ka kumain ng tanghalian dahil alam mong walong oras lang naman ay kakain na ulit

Hindi ka kumain ng tanghalian dahil umano'y gusto mo ring pumayat

Hindi ka kumain ng tanghalian dahil mapupungay na rin sa antok ang iyong mga mata.

Hindi ka kumain ng tanghalian...kaya binilan kita ng pancit canton.

Anxia

ANXIA - png., ptk., /an-s'ya/, /anc'ya/, isang ekspres'yong pambakla na tumutukoy sa isang tao, hayop, bagay, o pangyayari, na hindi naaayon sa karaniwan. Kapalit nang salitang "baliw", "lasing", "tanga", "sira". Maaari din itong tumukoy sa isang mga taong magulo ang pag-iisip.

hal. Na-aanxia ako sa mga nangyayari ngayong araw.

Di Ko Hahayaang Maging Nars Ang Aking Anak

Hahayaan kong gawin ng aking anak anomang nais niya:
Maging abogado, guro, inhinyero o kahit artista.

Ngunit, kailan man hindi ko siya hahayaang maging nars
O kumuha ng medisina o kahit magtrabaho sa ospital
Bilang ahente ng gamot o tagatapon ng maruruming gasa.

Hindi ko siya hahayaang mahawa ng malubhang sakit,
O magpasalubong ng mikrobyo sa kanyang mga anak.

Kung nais niyang kumain ng baboy
Ay di ko siya susuwayin,
Manigarilyo tuwing naiinip
O uminom ng alak 'pag may okas'yon.

Gusto kong matutuhan niyang katakutan
Ang dugo at ang karayom.

Maging sa harap ng nililinis na bangkay,
Gusto kong makita siyang umiiyak,
Kaharap ang hile-hilerang bote ng fetus.

Gusto kong matutuhan niyang pandirihan ang may ketong,
Kutyain ang baliw at pagtawanan ang lumpo

Hahayaan kong umasa siyang may lunas ang kanser
At maniwalang tanging utak lang ang di napapalitan sa katawan ng tao.

Gusto kong maranasan niyang mabuhay ng normal
Di kailangang paulit-ulit linisin ang di na gumagaling na sugat
O paiyakin ang sanggol bilang pagbati sa kanyang kapanganakan.

Gusto kong maging matagumpay siya sa kanyang trabaho
Na di kailangang magsuot ng abaya kahit di Muslim,
O bumati ng Niphonggo o sa Ingless.

Balang-araw gusto kong ikwento niya sa kanyang mga anak:
Walang mga nanay na umiiyak sa tabi ng kanyang sanggol,
Walang rehas sa ospital
O pasyenteng ginagamot nang nakaposas
Walang nagkakasakit at walang namamatay.

Nag-iisa lang si Eba

"Oh, woman, woman! When to ill thy mind is bent,

all Hell contains no fouler fiend." Homer

Kung mapapansin ang isang peras sa isang kaing ng patatas, siya lang itong nangingibabaw, hindi dahil matamis ang ngiti kundi siya lang itong may tangkay, may buto at hindi kailangang lutuin para makain. 

Pero, hindi siya habang-buhay na isang bunga ng puno ng peras, sinubok din niyang tumira sa lupa, para lang malaman kung pumipintig ang mundo. At ang bawat pintig nito ang nagbibigay lakas ng loob sa kanya. Ngunit para sa isang patatas na ipinanganak sa lupa ito ang ugong ng impiyerno.

Ngunit ang peras, kapag 'di na natatakluban ng balat, sa ihip lang ng hangin ay nabubulok.

"Sapagkat ako'y isang babae, kaya bata pa lang ay tinuruang magbaka-sakali."

Ang larawang ito ay kinukha noong ika-6 ng Mayo taong 2011, matapos ang Open Water Survival sa Nasugbu, Batangas. Iilan ang mga nakalangoy ng tatlong milya, ngunit lahat naman ay maayos na nakabalik sa pampang. Ako ang isa sa kakaunting babaeng nagfacilitate nito. Anila'y ang huling babaeng kasama nilang lumangoy ay limang taon na ang nakararaan (makikita rin siya sa larawan).

Pangarap kong makilala siya, siyang sinasabi nilang "the future me". Natuwa rin ako nang malaman kong natapos na niya ang mga kurson ngayon ko pa lamang pinag-aaralan at balak pag-aralan. Nakita ko kung gaano siya kakampante sa dagat, animo'y sumasabay sa alon ang paghinga niya. Samatalang ako'y hindi sapat ang ensayo at kailangan pang patalimin sa palihan.

Unang higop

"Black as the devil, Hot as hell, Pure as an angel, Sweet as love."

               ~Charles Maurice de Talleyrand-Perigord

Mula sa motherinstinct.com ang larawan ng isang tasang kape na animo'y nanghihimok. Ang kulay lupa nitong nilalaman na nagbabaga sa pagdungaw ng haring araw. Ang simoy ng umaga, ang magaang hanging kumikiliti sa balat at ang bawat namumungang hamog sa damong sadyang humahawi ay mararamdaman lahat.

At wala akong pakundangang kopyahin ang larawang ito, kahit ano pa man ang nasasaad sa batas. Sa pagniniwalang lahat ng batas ay nagpaparaya sa mga may kakulangan. Dahil una at huling beses ko lang natikman ang pawang gamot na pipigil sa pintig ng aking puso. Ito ang aking kakulangan, ang nakahihiya kong karamdaman kung saan inaayawan ng sikmiura kong nabutas na mahabang panahong patatangis sa pait.

Ngunit isang araw nanguyam ako sa kalinga ng isang tasa ng mainit na kape. Walang kiming nagpunta sa kusina at nagpakulo ng tubig. Hinanda ko ang isang maliit na tasang animo'y nangungusap sa akin. Gamit ang matinis niyang boses ay sinabing "Tigil!" Kinuha ko ang gunting at isang pakete ng kape at saka ginupit ang isang dulo nito. Sinundan ng mga mata ko ang pagbagsak sa sahig ng kaputol na dulo animo'y dahan-dahang nagpapaalam sa akin.

Napahinto ako sa biglang ingay ng takore. Ah! Ang mainit na tubig para sa isang tasa kape.

Kinuha ko ang takore at dahan-dahang 'binuhos ang mainit na tubig sa maliit na tasa at ang halimuyak na matagal na panahon nagmumulto sa aking isipan ay sawakas masisilayan muli, ang lasang kumukurot sa aking tiyan ay matitikman muli. Hinalo ko ang kape at agad humigop ng kaunti. Nagbuntong hininga ako saka dumungaw sa bintana at tinanaw ang pasikat na araw. Bigla kong naisip na isang higop lang ay sapat na para sa maghapong gawain.

Paunang-lunas

Mamasa-masa pa ang pamahid na nilukot at 'tinupi sa palad nitong sawi. Ito raw ang gagamiting panlunas sa kanyang karamdaman, siyang hayuk sa kaalaman sa panggagamot, sa kalusugan, sa lahat tungkol sa katawan ng tao.

Dadampi sa iyong ilong ang halimuyak ng hindi naagapang sugat. Tuluy-tuloy ang pag-agos...

Oo, umiiyak din siya tuwing nakikita na ang bulkan ay maaaring namumulaklak, tumatawa siya tuwing naaalala niyang tumawa at mas madalas pa ito kaysa sa kanyang paghinga.

Pagkamusta

Matagal na rin pala nang nagsulat ako sa isang blog, sa nakaraang 5 taon, naka-tatlong blog ako sa iba't ibang site at isang video diary sa youtube. Bumalik ang interes ko sa pagsusulat dahil sa mga taong nakapaligid sa akin at ang 3 istoryang pilit kong tinatapos at naiwan nang nakatiwangwang sa archives ng aking computer. Sa kung ano'ng dahilan ay ginusto ko ulit magsulat sa Pilipino, at ito ay mahirap para sa akin dahil matagal ko nang iniwan ang pangarap na ito, ilang taon ko na rin hindi pinapansin ang mga e-mails at invitations para sumali sa mga patimpalak o sa mga palihan ng pagsulat.

Mahirap para sa akin na magsulat muli dahil hindi na rin ako sanay sa wikang ginagamit ko maging sa malikhaing pagiisip. Ganun pa man maraming diwa ukol sa pagsusulat ang dumudungaw sa aking isip, ngunit ito'y sanhi na lang ng mga bagay-bagay na nangyayari sa paligid ko. Ang mga librong