"If the only prayer you ever say in your life is Thank You,
it will be enough." -Eckhart
Ang lasa ng romansa sa wikang ito ay animo'y tugtog ng gitara mula sa bawat higop ng kape sa umaga. Nakakatawa. Nakapaninibago. Ngayon na lang muli akong sumulat sa wikang ito. Napakarami nang nangyari sa akin. Mula sa pagkabigo hangang sa pagbangon. Masaya ako'ng nalaman na naging matatag ako, kahit papano. Sa buntong hininga lang mababasa ang bigat ng pasan kong problema. Pero, kinaya ko. Kinaya ko bawat sakit.
Lumangoy. Tumakbo. Sumagwan. At, nanalo. Walang tagumpay na nakakamit mag-isa. Oo. Mag-isa ako madalas, pero ito na ang nakagawian ko. Sa walang lamang bahay ako lumaki, natuto at nagbakasakali. Nagbakasakali na may mararating pa ako kung susubikin kong mabuhay sa labas.
Lumangoy. Tumakbo. Sumagwan. At, nanalo. Walang tagumpay na nakakamit mag-isa. Oo. Mag-isa ako madalas, pero ito na ang nakagawian ko. Sa walang lamang bahay ako lumaki, natuto at nagbakasakali. Nagbakasakali na may mararating pa ako kung susubikin kong mabuhay sa labas.
At, s'yempre, hindi ko na kailangang ulit-ulitin. AGYAMANAK!
No comments:
Post a Comment